Ahmedabad Plane Crash : હોસ્પિટલ બહાર દુઃખની ઊભી લાઈનો અને અંતિમ આશાની રાહ
Ahmedabad Plane Crash : અમદાવાદમાં થયેલી ભયાનક વિમાન દુર્ઘટનાએ આખા દેશને હચમચાવી દીધું છે, પરંતુ સૌથી ભારે દૂઃખ તેમના પરિવારજનોના હિસ્સે આવ્યું છે જેમણે પોતાના નિકટજનો ગુમાવ્યા છે. મૃત્યુ સ્વીકારવું એક વિષમ સત્ય છે, પણ જ્યારે વ્યક્તિના અવશેષો પણ અધૂરા મળે, ત્યારે અંતિમ વિદાય પણ અસહ્ય પીડામાં ફેરવાઈ જાય છે.
છેલ્લી ઝલક માટે હથેળી પર દીવો
સિવિલ હોસ્પિટલની ભીડભરી લોબીમાંથી શરૂ થતી લાઈનો હવે દર્દ અને આશાના મૌન દરિયાની જેમ લાગી રહી છે. ભીની આંખો અને ઉતાવળથી ધબકતું હ્રદય લઈને ડઝનેક પરિવારો તેમની પ્રિય વ્યક્તિની છેલ્લી ઝલક મેળવવા માટે દરરોજ હાજર છે. દર્દ એટલું ઊંડું છે કે કદાચ ભાષામાં વહેવું પણ અશક્ય બની ગયું છે.
શનિવારના રોજ એક શખ્સ પોતાના આખા પરિવારના અવશેષો શોધવા હોસ્પિટલ પહોંચ્યો હતો. તેની વ્યથા માત્ર આંખોથી નહીં, પણ અવાજથી અને ચાલમાંથી પણ વહેતી હતી. તે વારંવાર જવાબદારોને કૂગળતો રહ્યો: “મને મારા પરિવારના તમામ શરીરના અવશેષો જોઈએ છે… અધૂરા નહીં.” પણ હકીકત એટલી હતી કે અધિકારીઓ પણ લાચાર બની ગયા. તેમને સમજાવવું મુશ્કેલ બની ગયું કે બહુસરા અવશેષો ઓળખપત્રથી વિહોણા છે અને પૂરા મળવાની કોઈ ખાતરી નથી.
એક બોડી બેગ, બે માથાં – શોકમાંથી ઊભી થતી ગૂંચવણ
અસલ મુશ્કેલી તો ત્યારે ઊભી થાય છે જ્યારે વિમાન દુર્ઘટનામાં મળતા અવશેષો મિશ્રિત અને બળેલા હોય. તાજેતરમાં આવી જ એક ઘટના સામે આવી હતી જ્યાં એક જ બોડી બેગમાંથી બે અલગ માથાં મળ્યા હતા. આવા કિસ્સાઓમાં ડીએનએ પરીક્ષણ ફરીથી કરવાની ફરજ પડે છે – અને એ પ્રક્રિયા ૩ દિવસથી વધુ સમય લઈ શકે છે.
હોસ્પિટલના એક વરિષ્ઠ અધિકારીએ જણાવ્યું કે, “અમે કોઈ પણ પ્રકારની ભૂલ સહન કરી શકતા નથી. દરેક અવશેષનો સાચો સંબંધ દાખવો અત્યંત અગત્યનો છે.”
ઓળખ પ્રક્રિયા
હોસ્પિટલ તંત્રના જણાવ્યા મુજબ, જે અવશેષો મળે છે તેને પ્રથમ બોડી બેગમાં મૂકી કોલ્ડ સ્ટોરેજમાં રાખવામાં આવે છે. ત્યારબાદ જરૂરી ડીએનએ પરીક્ષણ થાય છે અને ત્યાંથી જ શબપેટી સંબંધીઓને સોંપી શકાય છે. પણ દરેક માટે આખા શરીરના અવશેષ મળે એ શક્ય નથી – બહુસરા અવશેષો ખરાબ રીતે બળી ગયા છે અને માનવ શરીરના આધારભૂત લક્ષણો પણ નષ્ટ થઈ ગયા છે.
“અધૂરા અવશેષો નહિ, એક આખી દુનિયા ખોવાઈ છે”
વિચારશો તો આ માત્ર ટુકડાઓ નથી. દરેક અવશેષમાં કોઈનું પુત્રત્વ છે, કોઈનું પિતૃત્વ છે, કોઈનું સ્પર્શ, કોઈની છાયા છુપાયેલી છે. એ બોડી બેગમાં ખાલી લાશ નહીં હોય – ત્યાં તો અનેક સપનાઓ, અભિપ્રાયો અને લાગણીઓનું અંતિમ પડાવ છે.
વિમાન દુર્ઘટના એક ક્ષણે જીવતી દુનિયાને સ્મશાનમાં ફેરવી નાખે છે – અને જ્યારે મૃતદેહ પણ અધૂરા મળે, ત્યારે મૃત્યુ પણ જીવ કરતાં વધુ અસહ્ય બની જાય છે.
આજે એ પરિવારજનો રડતાં નથી, કારણ કે એ અશ્રુ પણ સુકાઈ ચૂક્યા છે. તેઓ હવે એક જ માગણી કરે છે: “અમને પૂરૂ બોડી આપો… જેથી અમે આખું વિદાય આપી શકીએ. અમારી સંસ્કૃતિ અને લાગણી અધૂરી ન રહે…”
