Ahmedabad Plane Crash: મૃતદેહ મળવાની આશા લઇ ચાર દિવસ સુધી મેડિકલ કૉલેજ બહાર બેઠો રહ્યો
Ahmedabad Plane Crash: અમદાવાદથી લગભગ ચારથી પાંચ કલાકની દૂર સુરતના યુવક મીત માટે 12 જૂનનો દિવસ સામાન્ય લાગતો હતો. પણ એ દિવસ એમના જીવનનો સૌથી ગમગીન વળાંક સાબિત થયો. મીત પોતાના નજીકના મિત્ર જયેશભાઈને લંડનની ફ્લાઈટ માટે છોડી આપવા માટે અમદાવાદ એરપોર્ટ આવ્યા હતા. પણ એ વિચાર્યા વગર કે આ વિદાય અંતિમ સાબિત થશે.
જયેશભાઈ વિઝા કન્સલ્ટન્ટ તરીકે કાર્યરત હતા અને યુકે જઈ રહ્યા હતા. તેમને એરપોર્ટ પર વિદાય આપી ને મીત પાછા ફર્યા, પણ જમવાનું કરવા રસ્તામાં જ હતા ત્યાં દુઃસાહસ ભરી ઘટના બની ગઈ. જયેશભાઈ બેઠેલી ફ્લાઇટ ક્રેશ થઈ ગઈ હતી.
“મૃતદેહની રાહે આશાની સાથે… ચાર દિવસથી બેઠો છું”
બી.જે. મેડિકલ કોલેજના બહાર મીત તણાવભરી આંખોથી બેઠેલા હતા. જ્યારે પત્રકારોએ પૂછ્યું, “તમે કેમ અહીં છો?” ત્યારે મીતે સ્વરભરી અવાજે માત્ર એટલું કહ્યું, “તે મારો ભાઈ હતો… હું તેની છેલ્લી નજર જોવા રાહ જોઈ રહ્યો છું.”
અંતિમ મુલાકાત, છેલ્લી સફર
જમણવારના સમયે ફ્લાઇટના અકસ્માતના સમાચાર આવ્યા. મીતને લાગ્યું, ‘આ તો એ જ ફ્લાઇટ છે જેમાં અમારા મિત્રો ગયા હતા!’ મીત અને તેનો બીજા મિત્ર તરત જ વાહન ફેરવીને પાછા અમદાવાદ દોડી આવ્યા. તે વખતે કોઈ પણ સ્પષ્ટતા નહોતી કે કોણ બચ્યું છે અને કોણ નથી. એક આશાની કિરણ હતી કે કદાચ કોઈ બચી જશે. પણ સમાચાર એ આવ્યા કે બધાં મુસાફરોમાં જિંદગી બચી ન હતી.
“જેને ભાઈ સમાવ્યો હતો… તે આજે નહિ રહ્યો”
મીતની વાતોમાં ભાઈપણું છલકાતું હતું. તેઓ કહે છે, “જયેશભાઈ ફક્ત મિત્ર નહોતા, તેઓ મારા માટે ભાઈ જેવા હતા. અમે હરખભેર અમદાવાદ આવ્યા હતા. કોણ જાણતું હતું કે એ ખુશીની ટ્રિપ અમારા માટે આંસુઓની દસ્તાન બની જશે.”
“જેમના લગ્ન થવાના હતા, એ પણ હવે યાદ બની ગયા”
કારમાં જયેશભાઈ સિવાય હાર્દિક અને વિભૂતિ પણ સાથે હતા – બંનેએ સગાઇ કરી હતી… 10 દિવસ પહેલા જ તેમની સગાઈ થઇ હતી. લંડનથી ભારત આવ્યા હતા લગ્ન પહેલા આશીર્વાદ લેવા. દુર્ભાગ્યથી, એ સ્નેહભર્યું જોડાણ પણ આ દુર્ઘટનામાં તૂટી ગયું. બંનેનો પણ ઘટનામાં દુઃખદ અંત આવ્યો.
“સાથે આવ્યા હતાં ત્રણે, હવે રાહ જોઈ રહ્યો છું એકના દેહની…”
મીત કહે છે, “અમે ચાર જણા સાથે કારમાં આવી રહ્યાં હતાં. હવે બસ હું અને એક મિત્ર બચ્યાં છીએ. ઘરમાં કહેવું પણ મુશ્કેલ છે કે જેને વિદાય આપી તે પાછો નહિ આવે. આજે જયેશભાઈના માતા-પિતા, પત્ની અને બાળકો માટે આ દુઃખ સહન કરવું અશક્ય છે.”
છેલ્લી લાગણીની વેદના
મીતનો હાથ હજી પણ મોબાઈલ પર છે – શક્યતા હોય તો કોઈ ફોન આવી જાય, એવું લાગતું રહે છે. એમને હજુ પણ એ આશા છે કે કદાચ કંઈ ચમત્કાર થાય. “ભાઈ જેવો મિત્ર ગુમાવવાનો દુઃખ એવો છે કે એ સમજાવવા શબ્દો પણ ઓછાં પડે,” મીત ઉંડા શ્વાસ સાથે કહે છે.
