Ahmedabad plane crash eyewitness account : બળેલા મૃતદેહો જોઈને રડવા માંડ્યો પણ સમય નહોતો
Ahmedabad plane crash eyewitness account : અમદાવાદના આકાશમાં એક ક્ષણે હિમશીતળ શાંતિ હતી અને ત્યાર પછી આવ્યો ધડાકો – એવો ભયાનક કે અંધારું ચીરતો આગનો જ્વાળાવંતુ ગોળો ધરતી પર તૂટી પડ્યો. વિમાન સળગતું હતું. લોકો બેભાન પડ્યા. કોણ જીવ્યું છે, કોણ નથી – એ પુછવું પણ પથ્થર બની ગયેલા આંખોમાં ઉઠતી ચીસ જેવું લાગતું હતું.
હોસ્ટેલ સામેના ઘરમાં પલંગે સૂતો વ્યક્તિ ભયથી ઉઠી ગયો
પટણી સુનીલ નામના વ્યક્તિએ કહ્યું, “ઘરમાં સૂતો હતો ત્યારે જ એક જોરદાર અવાજ થયો, જાણે કાન ફાટી જાય. હું તાબડતોબ બહાર દોડી ગયો. સામે જોવું પણ મુશ્કેલ હતું – આગનો જ્વાળામુખી ફાટી નીકળ્યો હોય એમ લાગતું હતું.” તેની આંખો હજુ પણ એ દ્રશ્યોને યાદ કરી ધ્રૂજી રહી હતી.
લોકો દિવાલ કૂદીને અંદર દોડ્યા… મદદ કરવી હતી, જીવ બચાવવા
સુનીલના કહેવાં અનુસાર આસપાસના રહેવાસીઓ દીવાલ કૂદીને સીધા હોસ્ટેલ કેમ્પસમાં ઘૂસી ગયા. જે જોઈ શક્યા નહીં, એ સાંભળી દોડી પડ્યા. પરિવહન વ્યવસ્થાની અછત વચ્ચે પણ લોકો પોતાની ગાડીઓમાં ઘાયલ વ્યક્તિઓને હોસ્પિટલ લઇ જવા લાગ્યા.
‘હું ફક્ત ખાવા બેઠો હતો… અને વિસ્ફોટ થયો’
કિશોર નામના હોમગાર્ડનું નિવેદન પણ ધ્રુજાવી નાખે એવું હતું. “હું ફરજ પરથી પાછો આવ્યો હતો અને ખાવા બેઠો. એ જ સમયે વિસ્ફોટ થયો. થોડા જ ક્ષણોમાં આખું વાતાવરણ ધુમાડાથી ઢંકાઈ ગયું. ફાયર બ્રિગેડ આવી ત્યારે સ્થિતિ બહુ ભયાનક હતી. બળેલા મૃતદેહોને જોઈને કોઈ પણ હૃદય ધ્રુજી જાય.”
બે આંગળીઓ ગુમાવવી પડી… પણ જીવ બચાવવાના પ્રયત્નો ચાલ્યા
પટણી ચેતન કુમાર રાજુભાઈ એ સમયે ત્યાંથી 300 મીટર દૂર હતા. તેમણે કહ્યું, “જોકે મેં થોડા ક્ષણો પહેલાં ત્યાં ચાની સાથે સિગારેટ પીધેલી. જો બીજી પી હોત તો કદાચ હું પણ અંદર ફસાઈ ગયો હોત.” તેઓ તરત પાછા દોડી આવ્યા અને જીવ બચાવવાની ઝુંબેશમાં જોડાઈ ગયા. એક બાળકના શરીરનો ભાગ તેમની બાજુએ પડ્યો. આ અનુભૂતિ શબ્દોથી પરે છે.
ચા વેચનારનો દીકરો અને માતા – જીવતા જાગતા આગમાં ફસાઈ ગયા
તે દ્રશ્યો વધુ હ્રદયદ્રાવક બન્યા જ્યારે ચેતને ચા વેચનારના દીકરાને અને તેની માતાને જીવતા બળી રહ્યા હતા એ જોયું. “તેની માતા મને બોલાવતી હતી, પણ હું પણ હેરાન હતો કે કેવી રીતે મદદ કરું.
“હું કહેવાનું પણ નથી ઇચ્છતો કે મેં શું જોયું…”
એક ડોક્ટર રડતાં રડતાં કહેતા હતા કે તેમના રસોડાના વાસણો પણ આગમાં બળી ગયા. ઘણી જગ્યાએથી લોકો દોડી આવ્યા હતા, મિત્રોને ફોન કર્યા, હાથમાં જે મળ્યું તે લઈને બચાવના કામમાં જોડાઈ ગયા. ચેતન યાદ કરે છે: “જ્યારે મેં એક બાળકનું માથું ઉચક્યું ત્યારે મને લાગ્યું કે આ જીવન નથી… કોઈ દુઃસ્વપ્ન છે.”
આમ, એક ભયંકર દિવસ જ્યારે શહેર માટે આપત્તિ હતી, તે સ્થાનિક લોકો માટે ધ્રૂજાવનારો સંઘર્ષ બની ગયો ..લોકો જીવ બચાવતાં હતા, પોતાનો ભુલાવીને. કોઈએ જીવ ગુમાવ્યો, કોઈએ આશા ગુમાવી, પણ બધાએ એક બીજાના માટે કંઈક કર્યું – એ યાદગાર બની ગયું.
